کد مطلب:17196 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

رفتار رسول الله « ص » با افراد چگونه بود ؟

زواياي مكارم اخلاقي رسول الله « ص » در ميان ياران رسول الله « ص » از علي « عليه السلام » به بهترين وجه بيان شده است چرا كه بر اساس روايات علي « عليه السلام » خود تربيت يافته رسول الله « ص » است .
امام حسين « عليه السلام » روزي درباره ويژگي هاي رسول الله « ص » از پدرش ، علي « عليه السلام » ، سؤال نمود . حضرت پاسخ مفصلّي داده اند كه بخشي از آن كه به پرسش مربوط است نقل مي شود :
رسول الله « ص » به هريك از همنشينان خود نصيب او را مي داد به گونه اي كه همنشين او هيچ كس را نزد پيامبر از خود كريم تر و شريف تر نمي يافت .
كسي كه براي كاري بر حضرت وارد مي شد ، حضرت آن قدر صبر مي كرد تا خود آن شخص از نزدش برود .
هر كس حاجتي و نيازي نزد آن حضرت مي برد باز نمي گشت مگر آنكه نياز او را برطرف مي كرد يا اگر امكان آن نبود با گفتار و صحبت او را راضي مي كرد . گشايش در رفتار و اخلاق او در ميان مردم بسط يافته بود و آن حضرت به مانند پدري براي آنان بود و در امر حق نزد وي همه مساوي بودند .
پيامبر هميشه خوشرو بود . خلقي نرم داشت و با اطرافيان برخوردي مهربانانه داشت . پراكنده كنند[افراد] نبود و سختي و غلظت در رفتار نداشت صدا بلند نمي كرد و فحاشي نمي نمود . نه عيب جو بود و نه بسيار مداح ديگران . . . هيچ كس را نكوهش نمي كرد و عيب گيري نمي نمود . به دنبال معايب ديگران نبود و جز در آنچه كه اميد ثواب داشت سخن نمي گفت .
هنگامي كه سخن مي گفت همنشينان او چنان بي حركت مي ماندند كه گويي بر سرشان پرنده نشسته است ، پس آنگاه كه ساكت مي شد ، صحبت مي كردند در حضور او نزاع صورت نمي گرفت . هرگاه كسي سخن مي گفت ديگران ساكت بودند تا كلام او تمام شود . سخن گفتن آنان نزد حضرتش از سوي آنكه از هم به اين امر سزاوارتر بود صورت مي گرفت .
مي خنديد به آنچه كه حاضران مي خنديدند و تعجب مي كرد از آنچه حاضران تعجّب مي كردند .
برآزار شخص غريب ، چه آزار در سخن گفتن بود و چه در آزار در درخواستش ، صبر مي كرد . به حدّي كه اصحاب آن حضرت سعي مي كردند اين افراد را به سوي خود بكشند تا به رسول الله « ص » مراجعه نكند و آن حضرت را اذيت نكنند . مي فرمود : هنگامي كه حاجتمندي را ديدي كه طلب رفع نياز مي كند به او عطا كنيد و نيازش را برطرف نماييد .
آن حضرت ثنايي را نمي پذيرفت جز اين كه آن را جبران مي نمود . كلام كسي را قطع نمي كرد تا زماني كه جايز باشد . آنگاه كلام را با نهي نمودن يا برخاستن قطع مي نمود !